Van regelnicht naar weddingplanner en eventmanager
Het regelen is me met de paplepel ingegoten. Als kind had ik mijn moeder als voorbeeld en eigenlijk nog steeds. In die tijd was het vrij normaal dat vrouwen stopten met werken, wanneer ze getrouwd waren. Dat zag zij echt niet zitten. En toen er kinderen kwamen, bleef ze werken. Een kantoorbaan ging niet, want daar was opvang voor de kinderen voor nodig. Maar rekeningen en notulen typen, dat kon wel thuis. In de avonduren en op de momenten dat de kinderen ’s middags sliepen of niet thuis waren, kwam de typemachine op tafel. Maar het gebeurde ook wel dat ze aan het typen was en ik ondertussen om haar heen een hut bouwde.
Mijn vader werkte veel. Als timmerman waren er altijd wel klussen en dan was er ook nog de vrijwillige brandweer. Zo konden we de auto en eens per jaar de vakantie betalen. Dit betekende dat mijn moeder veel zelf moest regelen: het huishouden draaiende houden, de zorg voor ons en mijn opa en oma, jurkjes naaien en werken.
Later ging ze aan de slag als receptioniste-telefoniste bij de instelling bij ons aan de overkant van de straat en dronk ik een kop thee bij haar onderweg van school naar huis. Het rooster van haar werk probeerde ze zo naar haar hand te zetten, dat wij er zo min mogelijk last van hadden.
We woonden achteraf en als ik met een vriendin iets wilde afspreken, kostte dat meer moeite dan wanneer ik in een normale woonwijk had gewoond.
Boeken lezen in je eentje is leuk, maar optrekken met vriendinnen is ook fijn! Toen ik klein was, regelde mijn moeder het halen en brengen. Kon een kind niet gebracht en gehaald worden, dan zorgde zij daar wel voor. Later regelde ik het zelf met wat hulp van haar en werd creatief in het bedenken van activiteiten met vriendinnen bij mij thuis. Want als ik naast mijn familie, gezelligheid wilde van mijn vriendinnen, moest ik het zelf organiseren. Anders gebeurde er vrij weinig. Zo zijn er meerdere make-up party’s, thuisbioscoopavonden en slaapfeestjes gegeven en wanneer ik jarig was, werden restanten van de cake en taart de volgende ochtend als ontbijt geserveerd.
Iedereen was welkom bij ons thuis en niets was te gek.
Toen ik 12 was, kwam oma bij ons wonen. Hartstikke gezellig, maar ze werd steeds vergeetachtiger en had meer hulp nodig. Mijn moeder ging vanuit de meeste zorg voor haar kinderen over naar de meeste zorg voor haar moeder. Vergeten werd ik zeker niet, en mocht zelfs mijn vriendinnen meenemen op vakantie (zie de foto hierboven), maar ik werd hierdoor wel sneller zelfstandig. De was was schoon, maar plukte ik wel zelf uit de wasmand. En ook in die periode, als ik wilde dat er iets leuks gebeurde, moest ik wel het heft in eigen handen nemen. De agenda werd mijn vriend en ik zorgde er wel voor dat ik iedere keer weer iets had om naar uit te kijken. In mijn vriendenkring was ik de regelnicht en organiseerde kookworkshops, stapavonden, vakanties en weekendjes weg en ga zo maar door. En ik genoot er met volle teugen van.
Ook later, toen bijna iedere vriend en vriendin voorzien was van een partner, was ik degene die tijdens feestdagen etentjes regelde.
En al vanaf het begin van mijn carriere bij de Politieacademie was ik aangesloten bij de personeelsvereniging en organiseerde de meest gezellige en originele activiteiten. Ik genoot ook van het organiseren van studentenfeesten, diploma-uitreikingen en de jaarlijkse kerstdiners voor de studenten van de Politieacademie, waarbij ze in galakleding een luxe diner voorgeschoteld kregen door eigen keuken.
Als ik met mijn geregel ervoor kan zorgen dat anderen genieten, geniet ik zelf enorm. Mensen ontspannen zien kletsen, lachen, verbinding zie maken en verbaasd zien zijn over wat er gebeurt, vind ik fantastisch. En dat boek? Tja, dat komt heel af en toe ook nog eens tevoorschijn…
Geen reacties