Mijn eigen bruiloft? Die was niet zoals het hoort, maar precies zoals wij het wilden.

21 mei 2004 had ik het geluk met Toine te trouwen. Ja, ik denk er nog steeds zo over 😉 Destijds waren trouwerijen vrij traditioneel: de man vroeg de vrouw ten huwelijk, een uitnodiging zocht je uit in een drukwerkboek, de ceremonie was in het stadhuis (bij ons het Raadhuis) en de kerk.

Je wist niet hoe de taart eruitzag, laat staan hoe hij zou smaken en het avondfeest had als afsluiter een broodje ham of kaas.

 

Wij deden het net even anders. Allereerst vroeg ik Toine ten huwelijk. Vervolgens maakten de uitnodiging – voor die tijd – strak en modern, maar tegelijkertijd spatte onze liefde ervan af. De datum werd de dag na Hemelvaart, een dag waarop bijna iedereen vrij was. We trouwden zowel voor de wet als voor de kerk in het witte kapelletje van Hoog Soeren, iets wat toen nog nauwelijks tegelijk voorkwam.

We wilden mijn kleine neefjes en nichtje graag bij het feest hebben, net als onze oma’s. Zij zouden het niet volhouden, als we ’s avonds een feest zouden houden. Daarom kozen we voor een feest in de middag. En wat werd het een feest! De vette band in combinatie met onze gezellige familieleden, collega’s en maffe vrienden zorgde voor een enorme glimlach op onze gezichten.

Toen het feest ten einde was en we bijna vol zaten van de lekkere hapjes, gingen we met alle gasten naar een andere zaal voor het diner. In plaats van dat we netjes allemaal aan tafel bleven, werd het weer een feest! Van tevoren hadden we gezegd dat we absoluut geen polonaise wilden, maar ja… Toen een vriend van ons tijdens het diner zijn accordeon pakte en verzoeknummers ging spelen, gingen de voeten weer van de vloer en stonden ook wij in de polonaise. Met kramp in onze kaken van het lachen gingen we naar onze bruidssuite. Wat een dag!

 

 

NEEM CONTACT OP