Politie, die pet past ons allemaal
Dit was de titel van een campagne van de politie in de jaren ‘70. En die pet paste mij jarenlang ontzettend goed. Op de middelbare school gaf ik al aan dat ik leidinggevende wilde worden bij de politie.
Het leek mij wel wat om invloed te hebben op alle dingen die niet aan de haak waren. Ik wilde niet op straat werken, daarvoor had ik de snelheid niet qua reageren. Nee, ik wilde leidinggeven aan degenen die op straat werken. Wist ik dan wat leidinggeven inhield? Niet echt. Alleen van verhalen van mijn ouders en van de leidinggevenden van de bijbaantjes die ik had gehad. Ik vond mezelf ook nog te jong om na de Havo (ik werd 17) aan een opleiding te beginnen waarvan verwacht werd, dat je gelijk daarna een managementfunctie zou krijgen. Maar ik had mijn ogen open gehouden voor andere mooie functies en die van mijn leidinggevende bij een woonlocatie voor mensen met een verstandelijke beperking stond mij erg aan. Zij was assistent facilitair manager en was een echte regelneef. Aansturen, heel praktisch bezig zijn met oplossingen, van hot naar her vliegen, omgaan met hele verschillende soorten mensen, het leek mij wel wat. Dus ik ging met mijn vriend (heel spannend, als je 16 bent en net verkering hebt) naar de open dag van de opleiding Facility Management in Deventer en de keuze was al snel gemaakt. Deze opleiding was lekker breed en daardoor hoefde ik nog niet gelijk de keuze te maken welke richting ik precies op ging. En de politie kon altijd nog.
Dacht ik… Want dat kwam al heel snel! Een half jaar na mijn afstuderen kwam er een vacature vrij voor assistent hoofd facilitaire dienst bij de Politieacademie! Daar ging mijn hart sneller van kloppen. Mijn twee werelden kwamen bij elkaar en hadden een match voor de komende 19,5 jaar. Van assistent ging het al snel naar hoofd en van hoofd naar projectleider. In de eerste paar jaar heb ik nog even getwijfeld of ik toch echt geen leidinggevende wilde worden van politieagenten. Na twee dagen stage was het duidelijk. Hier werd ik niet blij van. De agenten worden opgeleid om heel snel te kunnen reageren en rap van tong te zijn. Lekker eigenwijs en zelfverzekerd. Als leidinggevende bij de politie wordt dat ook van je verwacht en ik kan veel, maar dit paste niet bij mij. In die jaren heb ik ook nog wel eens gesolliciteerd op functies buiten de politie, maar het was niet leuk of uitdagend genoeg om de stap naar buiten te maken. Er gebeurde ook iedere keer iets wat mij reden gaf om te blijven. Ik kreeg een nieuwe functie of een neventaak (vertrouwenspersoon), waardoor ik weer in een andere wereld terecht kwam en veel leerde, ik kocht een huis en daardoor was het verstandig mijn vaste baan aan te houden of ik kreeg een kind wat ook niet handig is qua solliciteren.
Toen in 2010 bleek dat ik op de reorganisatielijst stond om na mijn tijdelijke functie van verhuiscoördinator te vertrekken, ben ik gaan nadenken wat ik het meest leuk vond aan mijn werk en wat ik zo leuk vond aan mijn hobby’s. Dit kwam eruit:
– originele uitjes bedenken en organiseren voor de Personeelsvereniging;
– met vrienden uit gaan of weekenden weg gaan en daar alles voor regelen;
– invloed hebben op hoe iets wordt en dan niet op strategisch niveau, maar lekker praktisch en creatief;
– warm contact met mensen;
– geen routinematige werkzaamheden, want dan dut ik in;
– niet lanterfanten, maar productief bezig zijn;
– structuur aanbrengen in chaos, overzicht geven;
– ik geniet vanaf de zijlijn wanneer mensen het naar hun zin hebben.
En zo ben ik gaan brainstormen. Bij dat brainstormen kwam ook naar voren dat ik altijd bezig ben geweest met de liefde. Ik was eigenlijk bijna altijd wel verliefd. Wanneer hij of ik het uitmaakte, kwam er al vrij snel een ander waar ik mijn pijlen op richtte. Ook vond ik het altijd ontzettend bijzonder hoe leuk twee mensen het samen kunnen hebben. Dat ze gaan stralen wanneer de ander in de ruimte is of wanneer je het over diegene hebt. En zo kwam ik bij het organiseren van bruiloften, feesten en evenementen. Alle elementen waar ik tijdens mijn werk en privé van genoot, komen hierin samen.
Tijdens het brainstormen werd duidelijk dat ik mocht blijven bij de Politieacademie, maar het zaadje was al wel gepland. Ik had nu in mijn hoofd dat er een eigen bedrijf moest komen en dan maar naast mijn baan. En zo was er vanaf 1 januari 2011 Stralend Middelpunt. Vijfeneenhalf jaar lang werkte ik drie dagen als projectleider en deed ik mijn bedrijf ernaast. Ondertussen kregen we ons derde kind, had ik een druk sociaal leven en sportte. En genoot enorm van de bruiloften, feesten en evenementen waar ik aan meewerkte. Al die ballen hoog houden, lukt prima een periode, maar dit werd te gek. Het bedrijf waar ik mijn ziel en zaligheid in legde kwam niet goed van de grond, ik voelde dat ik thuis te kort schoot en ik vond de inhoud van mijn werk en de sfeer bij de Politieacademie steeds minder leuk (ik hield me bezig met veiligheid van de locaties in verband met terrorisme en er was een stevige reorganisatie). De pet van de politie zat steeds minder lekker.
De uiteindelijke beslissing om weg te gaan heeft ongeveer anderhalf jaar geduurd. Die periode was ontzettend pittig. Niet alleen het weggaan uit een warm nest waar ik me zo welkom en gewaardeerd voelde, maar ook vooral ook thuis. Ervoor kiezen om van een vaste baan naar het onzekere ondernemerschap te gaan, gaf veel stress. Vooral financieel, maar ook hoe het organisatorisch thuis zou gaan. Zou ik me aan onze afspraken houden, bijvoorbeeld door op zondag in principe niet te werken en niet te werken wanneer ik de verantwoordelijkheid heb voor de zorg voor de kinderen. Tot nu toe gaat dat aardig goed en we hebben onze draai gevonden. En natuurlijk vind ik het spannend. Maar ik ben ook trots. Trots dat ik deze stap heb genomen, trots op mijn man dat hij mij de ruimte uiteindelijk heeft durven geven, trots op mijn doorzettingsvermogen, trots op mijn gezin die blijer en rustiger is dan voorheen, trots op de mooie unieke bruiloften en feesten die ik samen met de opdrachtgevers neer heb gezet en trots op al die lieve mensen om mij heen die in mij geloven en mij steunen.
Een jaar geleden (28 juni 2016) nam ik afscheid bij de Politieacademie. Dit jaar heeft mij ontzettend veel gebracht. Ik heb geleerd hoe ik een succesvol bedrijf neerzet (ben er nog niet, maar er is een stijgende lijn). Ik heb zelf mijn collega’s uit kunnen zoeken en ondervonden dat, ook al heb ik een eenmansbedrijf, ik niet alleen ben. Voorheen dacht ik dat ik geen reclame voor mezelf kan maken, vanuit bescheidenheid, maar dat het prima gaat wanneer ik mezelf in de markt zet zoals ik ben en dat ik marketing nog leuk vind ook.
Waar ik vooral blij mee ben, is dat de keuze die ik destijds heb gemaakt, de goede is geweest. Ik heb geen spijt van “had ik maar…”. Ik geniet elke dag.
Zo, en nu weer aan de slag met de unieke bruiloften en evenementen van augustus en september.
Geen reacties